Bert

We waren net naar spoed vertrokken, toen op de radio 'You'll never walk alone' werd ingezet. Een oud, belegen nummer dat thuis hoort in voetbalstadions kreeg een andere betekenis.

Mirte heeft Leukemie. Dat vermoedden we al voor de diagnose. Een aangekondigde mokerslag laat je evengoed lam geslagen achter.
Nadien komt er een soort van eenheid. We doen er alles aan, zodat Mirte in de best mogelijke omstandigheden kan reageren op de behandeling die ze krijgt. En of ze dat doet!
Sinds de diagnose lijken de berichten positief. De prognose is goed, kans op herval na behandeling is klein en na een paar maanden lijken de resultaten vaak goed. In trieste omstandigheden kan je daar alleen maar blij om zijn.

Toch blijven er heel wat ongemakken. De weerstand wordt afgebroken om haar te kunnen helpen, maar het verhoogde risico op infecties beperken haar bewegingsvrijheid en sociale contacten. Vakantieperiodes zijn lastig.
Er zijn ook vrienden opgekomen. Sommigen verwacht, anderen onbekend. De betrokkenheid van het hele team in het ziekenhuis. We zijn hoe dan ook dankbaar.
De behandeling zorgt voor bijwerkingen die in het beste geval ongemakkelijk zijn. Over blijvende bijwerkingen denken we niet teveel na.
Ook het leven van haar broers is erg veranderd.

Je verwacht niet dat dit je zal overkomen, tot het zover is. Je kan de gevolgen niet inschatten, tot je ermee te maken krijgt. Wij willen op deze manier onderzoek ondersteunen dat kinderen met kanker helpt genezen en de bestaande behandelingen helpt verbeteren. Wij willen jullie vragen om ons hierbij te steunen.

Dank je

— Bert